Pappakassar stór hluti af íslenskri menningu

by artzine | Miðvikudagur.02.2019 | Viðtöl

Pappakassar stór hluti af íslenskri menningu

Tvíburasysturnar Maria og Natalia Petschatnikov héldu sýninguna „Learning to read Icelandic patterns“ í Gallerí Úthverfu á Ísafirði seint á síðasta ári. Maria og Natalia dvöldu vikurnar fyrir sýninguna í gestavinnustofum ArtsIceland á Ísafirði og var sýningin byggð á upplifun og rannsóknarvinnu þeirra á Vestfjörðum yfir þann tíma. Maria og Natalia eru fæddar í St. Petersborg í Rússlandi. Þær fluttu til New York þegar þær voru 17 ára en búa í dag í Berlín, þar sem þær eru með stúdíó og setja reglulega upp sýningar með abstrakt málverkum og innsetningum. Blaðamaður artzine settist niður með þeim systrum yfir kaffibolla og spjall um upplifun þeirra af Íslandi og hvernig sýningin þeirra varð til.

„Við vildum ekki hafa einhverja fyrirfram ákveðna hugmynd um hvað við ætluðum að gera, við vildum nota tækifærið og fá innblástur héðan. Við byrjuðum á að gera litlar teikningar sem leiddu okkur í ýmsar áttir. Þaðan komu hugmyndirnar, með lítilli rannsóknar- og þemavinnu sem var í raun endurvarp á hinu magnaða landslagi allt í kring. Sem dæmi um þetta var ýmislegt sem við sáum á ferðalagi okkar, myndir af fjöllum í gegnum bílglugga þegar það rigndi, þannig að rigningin og regndroparnir urðu hluti af verkunum.“ segja Maria og Natalia og segjast hafa óttast í raun að geta ekki endurvarpað þessari nátturlega fegurð í verk sín. Þess vegna hafi þær frekar reynt að finna leið til að færa fegurðinni nýja vídd.

Getur ekki verið venjulegur maður*
Heimsókn þeirra systra á ákveðinn bóndabæ í nágrenni Ísafjarðar leiddi svo til sýningarinnar sem þær settu upp. „Það var eiginlega tilviljun að svo varð. Það er heit laug þar hjá bænum og Elísabet (Elísabet Gunnarsdóttir hjá Gallerí Úthverfu) fór með okkur þangað einn daginn. Er við sátum í lauginni þá sáum við bóndann á bænum, hann Finnboga, skyggnast út um gluggann. Það var ákveðin upplifun að sjá þennan skeggjaða mann í glugganum, einn í þessu húsi sem er umvafið stórfenglegri náttúru. Við töluðum ekki við hann í þessari heimsókn, en okkur langaði að fara aftur þangað og kynnast honum.“ Í huga þeirra systra var öruggt að um merkilegan mann væri að ræða. Einhver sem býr aleinn, umkringdur þessum fjöllum, getur ekki verið venjulegur í þeirra huga. Þær segja þessa upplifun hafa verið afar óraunverulega því í borgarumhverfi sem þær eru vanar þá er mikið af fólki en mjög lítil náttúra, en þarna var bara ein manneskja en öll þessi náttúra.

Það var svo í næstu heimsókn þeirra á bóndabæinn sem þær töluðum við Finnboga. „Fyrir heimsóknina höfðum við lesið bæklinga um sauðfé til að geta átt einhverjar samræður við hann! Honum leið nú ekkert vel með að tala ensku en við fengum með okkur í heimsóknina hana Heiðrúnu sem vinnur hjá ArtsIceland og hún þýddi fyrir okkur. Hún sagði jafnramt að íslenskan hans Finnboga væri líka sérstök, að hann talaði með einstökum hætti. Hann var nú ekki mjög málglaður en hann sýndi okkur bæinn sinn, gaf okkur kaffi og við gáfum honum rússneskt sælgæti. Hann sýndi einnig list okkar áhuga sem við skoðuðum saman í bæklingi sem við tókum með okkur í heimsóknina. Svo sýndi hann okkur einnig gamla húsið sitt, þar sem hann fæddist og sagði okkur að þar byggi huldufólk og að það væri ástæða þess að hann slæi ekki grasið þar.“ segja Maria og Natalia.

Þegar þær systur fóru svo að huga að sýningunni sjálfri þá voru þær ekki ennþá ákveðnar hvað þær vildu gera. Þær settu upp litlar teikningar sem þær höfðu gert en þeim fannst þær þurfa eitthvað meira. „Galleríið er lítið rými og okkur fannst við á einhverju að halda sem myndi gera það algjörlega að okkar rými. Við óskuðum eftir pappakössum í verslunum á Ísafirði og fengum nokkra. Okkur til mikillar ánægja var liturinn vel við hæfi, þessi brúni litur. Pappakassar eru svo stór hluti af Íslandi og íslenskri menningu vegna alls þess innflutnings sem á sér stað hér. Þannig að við þöktum gólfið og veggina í galleríinu með þessum brúna pappa, það varð striginn okkar. Og við byrjuðum að mála, við máluðum Finnboga sem varð að fjalli með sauðfé í. Þetta var tilraunakennt, gróft og óklárað, unnið með stórum bursta beint úr fötu! Svo bættum við litlu teikningunum við.“ segja þær systur og það vottar á glampa í augum þeirra er þær rifja upp uppsetningu á sýningunni.

Of mikil örvun
Þær segja að það sé mjög erfitt að verða ekki fyrir áhrifum af Vestfjörðum. „Allt sem þú sérð er svo sérstakt, þú vilt taka það allt upp, festa á filmu eða mála það. Og stóra spurningin er hvernig á maður svo að túlka svona lagað? Þetta er gott dæmi um of mikla örvun, stundum þarf maður bara að draga djúpt andann, þetta er allt svo spennandi! Fólkið sem býr hérna tekur örugglega ekki eins mikið eftir þessu og upplifir þetta ekki eins. Það er mikil orka allt í kring og við erum afar þakkláta að hafa möguleikann að halda sýningu til að vinna úr þessari upplifun.“ Maria og Natalia segjast hafa velt fyrir sér hvernig það sé ef maður fer til Íslands með skemmtiferðaskipi í einn eða tvo daga, hvað maður eigi að gera við alla þá upplifun eftir svo stuttan tíma. Að þeirra sögn hefði upplifunin einfaldlega verið of mikil ef þær hefðu ekki haldið sýningu til að vinna úr henni. Auk þess segja þær að þær hafi stöðugt spurt sjálfa sig hvort landslagið væri raunverulegt eða tölvugert?

Þær systur segjast nota rýmin mikið þar sem sýningarnar þeirra eru settar upp. Að þeirra sögn eru rýmin ekki hlutlaus og vilja þær nota sögu staðarins og vera sjálfar hluti af upplifun fólks af sýningunni. Þess vegna þurfi þær að skilja aðstæður og staðinn sjálfan. „Sem dæmi um þetta þá er það pappinn sem við unnum með í Úthverfu. Okkur fannst hann minna okkur á bárujárn sem finna má í svo mörgum húsum á svæðinu. Öll gömlu húsin sem hafa verið máluð margsinnis og endurgerð og fólk hefur lent í vandræðum með veðráttuna hér. Það er líka ein ástæða þess að við völdum að vinna með pappann!“

Þær Maria og Natalia segja að lokum að það sé mjög mikilvægt fyrir listamenn og heimafólk að listasýningar séu settar upp í litlum þorpum á landsbyggðinni. Með því fái listafólkið tækifæri til að kynnast heimamönnum og skilur aðstæður þeirra betur og heimamenn fá tækifæri til að sjá list og sjá hvernig ókunnugt fólk sér heimahagi þeirra. „Það er líka mikilvægt að gera list sem allir geta skilið, ekki bara einhver elíta. Það geta allir skilið list og talað um list. Það setur manni alltof miklar skorður ef listafólk reynir að gera bara list fyrir aðra listamenn eða gagnrýnendur.“

Aron Ingi Guðmundsson

Myndir: Maria og Natalia Petschatnikov

Erótík og Kapítalismi?  Umfjöllun um sýninguna Desiring Solid Things

by Þórhildur Tinna Sigurðardóttir | Sunnudagur.02.2019 | Uncategorized

Erótík og Kapítalismi?  Umfjöllun um sýninguna Desiring Solid Things

Desiring Solid Things eða með íslenskum orðum það að þrá eftir hlutum í föstu efni er titill sýningar sem stóð yfir í Kling & Bang á Granda, nú á dögunum. Listamennirnir Selma Hreggviðsdóttir og Elísabet Brynhildardóttir sýndu verk sín þar, sem eru afurðir vangaveltna þeirra um þrána eða löngunina og þær flóknu tilfinningar sem manneskja hefur til hlutarins og efnisins.

Heimspekileg og hnittin sýningarskrá sem rituð er af Lauren Hall jafnt sem og lítil einlæg bók voru gefnar út samhliða sýningunni. Bókin, sem mætti kalla samansafn af ástarbréfum til hlutarins eða efnisins frá 12 listamönnum, styrkti sýninguna með gildum og góðum spurningum, staðhæfingum og ályktunum um þetta svokallaða einstefnu samband sem liggur á milli okkar og hlutarins. Það eru einmitt margir þættir sem koma í formúluna sem liggur á milli okkar og hans, eins og tími, rými og meira að segja okkar eigin líkami og vitund. Allt eru þetta þættir sem hafa áhrif á þrána okkar og hlutinn þegar við virðum hann fyrir okkur, í návígi eða úr fjarlægð.

Enn sem komið er þá tel ég það deginum ljósara að í þessari grein munum við ekki leggja mesta áherslu á að lýsa sýningunni, efnivið hennar eða miðlum heldur munum við, einmitt eins og listamennirnir, velta fyrir okkur þessu sambandi og hvað það er sem sýningin segir okkur um það. Réttara sagt hvað hún segir við mig. Þar sem ég er höfundur þessarar greinar. Líkt og Hall segir í sýningaskránni þá er það einn kostur að tala í kringum sýninguna með því að einblína á hlutina; leir, flauel, grafít, pappír, spegill, og annar kostur er sá að telja upp öflin; ljós, hljóð, þyngdarafl, í henni. Hinsvegar er þriðji kosturinn að tala um sýninguna og reyna að draga ályktanir upp á eigin spýtur.

(Verk talin frá hægri til vinstri) Elísabet Brynhildardóttir, Ég vildi gera rétt, 677 x 196 cm. Blýantur á pappír, 2018. Selma Hreggviðsdóttir, Draumur um efnið. lágmynd: málning og spegill. 2018. Selma, Ég veit þegar það gerist, Blátt flauel, brautir, festingar. 2018.

Sýningin hafði í heild sinni hálf-drungalegt andrúmsloft yfir sér, þar sem ákveðinn tómleiki og vandvirkni réði ríkjum. Birtingarmynd þessara atriða er verk Elísabetar, Ég vildi gera rétt, þar sem hún hefur handteiknað risa rúðunet á pappírsdregill sem náði allt að upp í loft. Allt virtist vera á sínum stað nákvæmlega eins og það átti að vera en þessi nákvæmni og fegurð virtust hylma yfir einhver óheillavænlegri öfl að baki sér. Mögulegur forboði um hvað það er sem leynist í skugganum má finna í verki Selmu, Draumur um efnið, þar sem áhorfandinn sér sjálfan sig í spegilmynd sem er í yfirvaldslegu skjaldarmerki óþekkts afls. Önnur verk Selmu á sýningunni eins og, Staðbundnar aðstæður, stærsta höggmyndin, ákveðnar kringumstæður og Ég veit þegar það gerist, vísa að vissu leyti til þessa óróleika og óöryggis sem liggur undir upphafningunni sem um er rætt.

Ef framsetning sýningarinnar er að uppbyggingu eins og vísir á klukku sem hverfist um tímann, líkt og Hall kemur að orði í sýningarskrá, þá sló innsetning Elísabetar, Þeir stilla sér ekki upp, lokaslagið í samhljómi við restina af sýningunni. Gestaframkoma tveggja persóna úr þekktu dægurefni, Star Trek og Vertigo, áttu sér stað þar. Tilkoma þeirra tveggja og dautt augnaráð þeirra segir okkur ýmislegt um hlutina sem við þráum og samband okkar við þá, ef það má yfirhöfuð kalla það samband. Þær eru á sama tíma hlutgerðir einstaklingar og á einhvern hátt persónugerðir hlutir af sköpurum sínum sem lýsir þeim flóknu og þversagnakenndu tilfinningum og væntingum sem felst í því að þrá hluti. Þetta samband er óumflýjanlega aldrei gagnkvæmt.

Snúum okkur nú að stærra samhenginu sem mögulega er vísað til og gamla góða orðatiltækisins sem segir okkur að list eigi það til að endurspegla samfélagið sem við lifum í. Sýningin er að vissu leyti ákveðin satíra um raunveruleikann eins og við þekkjum hann. Hver og ein manneskja keppist við að safna að sér ógrynni hluta sem virka sem stöðutákn í samfélaginu, hvort sem hún er var um það eða ekki. Það er einmitt þráin í hluti sem hefur orðið yfirþyrmandi afl í nútímasamfélagi. Samband okkar við hluti einkennist af þessari þrá sem er uppfull af drifkrafti og von um betra líf en leiðir oftast til vonleysis og tómleikatilfinningar sem við þekkjum öll svo vel. Það mætti segja að þessi tómleiki stafi af innihaldsleysinu sem því fylgir að öðlast áþreifanlega hluti. Við hugsum ekki um samhengi eða orsakasambönd merkra og oft á tíðum sorglegra atburða vegna þess að við erum öll of upptekin við okkar eigin markmið og löngun okkar til að eignast ákveðna hluti. Kapítalisminn ræður ríkjum og neysluhyggjan styður við hann í gegnum firringu okkar allra. En nóg um það hér.

Elísabet Brynhildardóttir, Þeir stilla sér ekki upp, Innsetning: tvö vídeóverk, gifsskúlptúrar og teiknaður leir. 2018.

Þau þrjú rými sem mynduðu Desiring Solid Things voru öll afar frábrugðin hvort öðru en innihald hvers þeirra virkuðu sem ólíkar hliðar á sama teningi. Verkin og kostgæfileg staðsetning þeirra leggja áherslu á líkama okkar í sambandi við þau. Ýmist með spegli, mörgum sjónarhornum eða höggmyndum sem eru varlega staðsettar á gólfinu án stöpuls til upphafningar. Það myndaðist ólíkur dans í hverju rými með því að virða verkin fyrir sér. Reynslan gæti verið talin holdleg næstum munaðargjörn þegar maður hefur í huga rýmið, líkamann og þrána eða löngunina eftir hlutum í föstu efni. Ég hugsaði til Sontag og spurði mig hvort um væri að ræða einhverskonar erótík með list í þessum rýmum. En þegar stórt er spurt verður oft fátt um svör og hugmyndin lak út í rýmið.

Eins og með flestar sýningar þá koma upp ótal vangaveltur og spurningar upp eftir inntöku. Desiring Solid Things er engin undantekning hvað það varðar. Hún gaf ekki of mikið upp við fyrstu kynni, skildi þar af leiðandi fullnægjandi rými eftir fyrir ímyndunaraflið. Ekki nóg með það þá sýnir bókin sem gefin var út í tilefni sýningarinnar hversu ótalmargar áttir má fara með hugmyndina sem liggur að baki henni. Svo eitthvað sé nefnt minnast höfundar ákveðinna ástarbréfa þar á yfirnáttúrulega litanæmni bænarækja (e. Mantis Shrimp) og æskuleikföng sem hafa enn ekki fallið í gleymskunnar dá í vangaveltum sínum um þrá eftir hlutum í föstu efni. Enn fremur þá höfum við hér í þessari grein tilgátur sem tengja hana við tómleikann, kapítalisma og erótík. Sýningin stóð yfir frá 8. desember til 20. janúar síðastliðinn í Kling & Bang á Granda. Ég vona að sem flestir gerðu sér ferð í Marshall húsið og mynduðu sínar eigin skoðanir út frá hugleiðingum um sýninguna á meðan á henni stóð.

Þórhildur Tinna Sigurðardóttir

Photo credit // Ljósmyndari : Vigfús Birgisson

Featured image: Selma Hreggviðsdóttir, Staðbundnar aðstæður, stærsta höggmyndin, ákveðnar kringumstæður (Hnitbjörg) 2018.

„What’s wrong with this picture?“ An interview with Libia Castro and Ólafur Ólafsson about their work at AVL MUNDO in Rotterdam

by Bergur Thomas Anderson | Föstudagur.02.2019 | artzine in english, Viðtöl

„What’s wrong with this picture?“ An interview with Libia Castro and Ólafur Ólafsson about their work at AVL MUNDO in Rotterdam

The artist duo Libia Castro and Ólafur Ólafsson recently presented two works for What’s wrong with this picture?, a group exhibition at AVL MUNDO in Rotterdam. The space itself is run by the Dutch sculptor Joep van Lieshout, and places a diversity of artists in conversation with his practice, which examines the interplay between art and life. It is therefore a multi-use space surrounded by spacious walkways and parks populated with his work. Like many artists making large scale works, his studio is a tightly run organization with contributions coming from a group of people. The AVL MUNDO is inspired by Andy Warhols factory, its philosophy is to be an autarkic society within itself, inviting you to discover the world of van Lieshout and his contemporaries as you enter the space.

…

B: For the works presented here, you wrote a text in collaboration with the philosopher Nina Power. Can you introduce her and tell me how your collaboration came about?

L + Ó: Nina is a philosopher based in London. She is a feminist, post-marxist, leftist philosopher. We met her in 2012, when we were participating in the Liverpool Biennial. We had been looking for someone on the theoretical side to work with for our contribution there. For the Biennial, we launched a project called ThE riGHt tO Right/WrOnG, which appeared as an intervention in two iterations upon one of the city centers representative buildings, St. George’s Hall. On it, a neon sign flashes alternatively and reads ThE riGHt tO RighT and ThE riGHt tO WrOnG. It also introduces a blending of the two alternatives, proposing a new, unspeakable word RighT and WrOnG spoken simultaneously.

Along with this intervention, we made a newspaper as part of this campaign with a collaborative article written about the idea of the right to right, and the fundamental ideas around the beginning of rights. In preparation, we asked our philosopher friends if they knew interesting female philosophers working in the UK, and we were lead to Nina Power. We addressed her to write an essay in collaboration with us, which would become a free magazine distributed around Liverpool in relation to the work and the Biennial. She liked the idea, and that’s how it started with us.

The posters in the exhibition at AVL MUNDO are one outcome of our collaboration as well. They are an appropriation of the Universal Declaration of Human Rights that was written after the second world war. The idea about rewriting the Universal Declaration came about as we were working on the essay on the right to rights… and wrongs. We saw how much of the Declaration was aspirational and thought to rewrite it according to how the situation actually is and it ended up being a satire. We turned all the Right articles in to Wrongs and wrote the aspirational parts as how things are. So you end up with a very skewed mirror of reality. It looks more like the actual picture.

B: You mean that theoretically the Universal Declaration works, but in practice…?

L + Ó: Precisely. The intention or aspiration is good, but it is written in a very matter-of-fact way. The way it is written became interesting for us to look at. Essentially it concerns rights, so the question is how do you factualize rights, and the right to rights? We became interested in what is revealed when you present the opposite of Rights. When you turn it in to Wrongs, you get this image of the world.

B: Your works investigate the subverting of power through appropriation. It is interesting that the partial declaration is presented like a street poster in the show. It reflects how the public expresses its own messages in to society.

L + Ó: The partial declaration of human wrongs came out as an insert in the newspaper that we made with Nina Power. They are meant to be on the streets. When it was first published, the partial declaration was distributed to vendors and kiosks around the city of Liverpool as well as being present in the venues of the Biennial. We wanted to address everybody, and that everyone could have the publication, and do whatever they wanted with it. We were wondering how we could use the power of institutions to enter the streets and become visible to the public eye. When you make art that goes in to the public sphere beyond the exhibition space, then you are actually wanting to address everybody, we think. We do this as a search to see if everybody has the possibility to meet the work. It is a work that is very much about making ideas public. Our concern with this project is how an art institution can be used as a bridge to the public, and really… go out there. This work has been presented in different ways in public space and we have several versions yet unrealised. In 2016, we made a huge print (about 11×15 meters) which was pasted on a square in Venice, in a collateral exhibition to the Architecture Biennial, creating The Partial Declaration of Human Wrongs – Temporary Public Square (Venice).

B: It is good to see art becoming more inclusive of other view points. Of actually thinking about theory and therefore inviting a theorists in to the work or thinking about nature and inviting someone from the field of science in to the pieces…

L + Ó: Of thinking about music and inviting composers and musicians… That’s in a way what we do all the time with our work. The work we are doing in Iceland right now around the new constitution will end up being a musical composition. It will be a collective writing of a score, of a composition.

B: Is that the work you made for Cycle festival last year? I saw the installation there…

L + Ó: The old/current constitution was there on display, with a performance and video piece that we made in collaboration with composer Karólína Eiríksdóttir and the national television. The work was about the history of civic movements in Iceland and the old constitution. We spent around a year working with the people who fought in favor of the new one… The new one that was supposed to be implemented if it weren’t for the conservative government re-gaining power. We made an event, a public meeting, in the museum of Gerðarsafn that was a mixture of a symposium, activism, presentations and a performance. There we invited thinkers, the public and politicians to participate in an open discussion about the history of the Icelandic constitution, or the fight for an Icelandic constitution and the civic movements in Iceland and the fight for the implementation of the new constitution.

Now we are going back to Reykjavík to work with a larger group of composers, musicians and the public. Together, we will make the very first sound experiments that react on the new constitution. These fragments and experiments will function as a pool to work forward with this idea of appropriating this large document in to score. Collectively, we will make experiments and re-imagine the whole constitution as a musical piece. Hopefully we’ll get nice stuff going! We started working with the composers already. We met first in our Berlin studio, but we are meeting again in Iceland in the next few days to take the experimentation to another level.

B: What can you tell me about the Illusion Woman, a figure who is represented on a large screen here at the AVL MUNDO?

L + Ó: Illusion Woman: Study #1 is the result from our second collaboration with Nina Power and is from 2016. We were getting interested in experimenting with the form of moving image and its illusory, deceptive qualities. And when we started working with Nina, we immediately wanted to do more, in different places and with a multitude of thinkers. The idea of collective writing therefore manifests itself in the Illusion Woman, where it appears as a layering of sorts, of masking as a way to include these layers of voices and thoughts coming from different sources. The mask worked for us in several layers… it has a minimal, reductive function as she very distinctively makes an image of herself which is morphing through out the piece. It is also a mask, which for us means that many people can become her.

B: She reminds me of the magician, or the mystic within. She is both the persona that tells you what you want to hear, but she also tells you how things really are. I found the piece intriguing because it demands me to interpret the sincerity of the actual performance. What is actually said and what you can see in it becomes a very interesting challenge for the viewer of the Illusion Woman. She delivers a fortune, as well as masking herself away from it at the same time.

L + Ó: The Illusion Woman‘s speech is a plea which reflects on the political situation in Europe and beyond since the financial crash of 2008. Within this agitated space, she ponders two possible futures. One which resembled a dystopic, coarse world, ruled by a powerful and political 1%. The other comes as a proposal towards a radical, feminist, democratic and environmental insurrection. A movement which functions in the name of peace and strives to end poverty in the world.

For us, and when working with Nina, we were thinking about the video as a medium. And we were thinking about the video as a manipulative, hypnotic and illusionary medium available for artists. The illusion is already there from the moment you begin watching. We asked ourselves what are the most basic, hypnotic images? We studied archival images of hypnosis techniques, Duchamp and op art. This lead us to dazzle camouflage, which is something the British were doing in the first world war. They painted warships in black and white stripes to dazzle the opponents. The ships are crazy, they are like artworks. They are like, really, really freaky! It seems to work because from images they are like cubist paintings, breaking perspective plains. This results in the opponent not knowing whether the ship is coming or leaving, or to which side it was going. It’s all about illusion. That’s how we started to think about drawing as hypnosis, and we were interested in seeing her putting the mask on in real-time while delivering the text. The transformative proposal within the text was then mirrored in her actual metamorphosis, by painting. This we feel references back to the hypnotic, the dazzle paint, and references traditions of the mask in art history. An important aspect is also that she does not have her role fully memorized, so she is both speaking it from her heart/memory and partly reading her notes.

B: Watching the work gave me the impression of a rehearsal, and it creates an ambiguous feeling of who she is addressing, what she is preparing for. It is almost as if she is applying the warpaint, and pondering these two alternative futures.

L + Ó: She is pleaing for a resistance without war. She masks herself, evoking standardized notions of femininity on the surface. We actually think she is masking herself to prepare to fight for another possibility. Her painting herself was also helpful to us because we didn’t want her to be overacting, because it makes the concentration really concrete. She is free to repeat sentences or start over with some parts. The work is a rehearsal in a way. It’s a study of collaborative writing, of image-making, of thinking through the medium of moving image. It is essentially a way to emancipate a way to go forward, a working towards knowing how am I doing this?

When you look at the video, you are actually looking at a reflection. The camera was pointing at a mirror that it shares with the actress. So there is a double illusion on the technical side. We were always interested in the deconstructive, self-reflective element of the video. We wanted to meet reality from the lucid reality of the video. In a way, we feel that now both ends will meet again. How could this work meet different contexts in reality? In comparison to the work that create interventions in reality, like the signs or the newspaper, this work is still in a reflective state. Currently we are thinking to the space of reflection and fiction. It gives a certain freedom to experiment with models, whether they are utopic or dystopic, and to think in those spaces with other thinkers. We would like to place many minds together in this fictional space of ours, meeting real life again at some point.

As our talk comes to a closing, Libia and Ólafur happily mention that the neon-text-work ThE riGHt tO RighT/WrOnG is having a return. The Office For Art in Public Space in Rotterdam (BKOR) is acquiring the work for the city in collaboration with AVL Mundo, where it will be installed and have an unveiling during the opening of Art Rotterdam 2019, an art fair celebrating its 20th anniversary. The work will be placed in the heart of the Merwe-Vierhavens district, the last active inner city harbour area now designated to become a new creative district.

Bergur Thomas Anderson

Next Entries »